Initiatives of Change is een netwerk van pioniers voor verandering. In een serie korte interviews vragen we mensen wat hen inspireert om zich in te zetten voor een betere wereld en wat hen dagelijks moed geeft om door te gaan. In deze eerste aflevering Lotty (64). 'Om gemotiveerd te blijven is het voor mij belangrijk om goudeerlijk tegen mezelf te zijn en alles te mogen denken en voelen. Ik duw niets weg.'

‘Het klinkt groot, maar het is voor mij een realiteit van iedere dag. Op mijn veertiende heb ik ja gezegd tegen een roeping van Onze Lieve Heer om hem te dienen. Dit geloof is voor mij als een extra huid. Het houdt me vast in de diepste dalen en motiveert me om steeds weer te doen wat ik doe.

Ik geloof dat je verandering met elkaar tot stand brengt, door een leefgemeenschap te creëren die warm en open is, en waar je eerlijk dingen tegen elkaar durft te zeggen. Ik zie het als mijn taak om naast de mensen van iedere dag te lopen en er voor hen te zijn. En dan bedoel ik ook letterlijk de mensen die ik tegen kom, van mijn buurman tot de schoonmaker op straat.

Ik haal dagelijks steun en inspiratie uit gesprekken, boeken, goede films en de gemeenschap van de kerk. Ook koester ik de stilte. Ik zet vaak geen muziek aan. Het contemplatieve van de stilte brengt me terug bij mijn geloof en datgene waar ik ja tegen heb gezegd. Maar het belangrijkste zijn misschien wel de dagelijkse wandelingen met de hond. Dat zijn de momenten dat ik na denk en in gesprek ga met mezelf.

Opdoeken

Tijdens de wandelingetjes neem ik soms echt scenario’s door. Wat gebeurt er als ik dit doe, wat als ik dat doe. Vaak – niet altijd - zie ik dan een juiste volgende stap. Maar nooit de hele weg, hoe graag ik dat ook zou willen.  Ik probeer daarom de kleine uitdagingen aan te nemen en ook de kleine cadeautjes te zien. Bijvoorbeeld een moment dat ik er even kon zijn voor iemand. Daar vind ik dankbaarheid.

Om gemotiveerd te blijven is het voor mij belangrijk om goudeerlijk tegen mezelf te zijn. Vaak ben je voor jezelf de strengste rechter, dus je moet van jezelf leren houden. Ik ken mezelf door en door, ook de slechtste eigenschappen, maar ik kan in de spiegel kijken en zeggen: ik hou van je.

Eerlijk zijn betekent ook toelaten wat ik voel en niets wegduwen. Ik mag alles voelen en denken. Laatst dacht ik bij een project: laten we de boel opdoeken. Toen ik dat gevoel toeliet, kwam er van binnen ruimte voor een andere stem die zei: wil je dat echt? Kun je niet nog wat creatiefs bedenken?

Wereldzee

Zo kan ik ook intens verdrietig zijn, moe zijn of moedeloos worden. Dan laat ik het door mij heen komen. Ik weet dat ik dan in een tunnel ben. Maar ik weet ook dat er aan het einde licht is, ook al zie ik het niet. Ik probeer mezelf ook op de juiste manier niet te serieus te nemen, te relativeren wat ik voel en om mezelf te lachen.

Tegelijkertijd moet je om het vol te houden jezelf ook wel serieus nemen en goed voor jezelf zorgen. Rust pakken wanneer het nodig is en geen deurmat worden. We hoeven niet de wereld op onze schouders te nemen. Je doet wat je kunt.

Ik voel me als een vrijbuiter in Gods vrije natuur. Hij vraagt ons te doen wat we kunnen, niet wat we niet kunnen. De een zwemt in een kleine vijver, de ander in een wereldzee. Soms komt de vijver uit in de wereldzee, of stroomt de zee over naar de vijver. Maar je kunt alleen doen waar toe je geroepen bent, op de plek waar je bent.’

Tekst: Irene de Pous. Foto header: Wikimedia Commons