Op zoek naar perspectief lees ik het boekje ‘Nu het nog kan’ uitgegeven door Extinction Rebellion Nederland. Het kwam net voor de virusuitbraak uit en komt als geroepen. Het echte probleem is niet het virus, maar de opwarming van de aarde.

Keti Koti betekent 'verbroken ketenen'. Het festival is bedoeld voor iedereen die de slavernij wil herdenken en de vrijheid vieren. Belangrijk, omdat het ons dichter bij elkaar brengt om samen trots te zijn op het afschaffen van slavernij, op onze grondwet, op gelijkwaardigheid.

De demonstraties tegen racisme en discriminatie in zoveel landen maken indruk. Kennelijk is de geest nu uit de fles. Bijzonder is dat het niet alleen zwarte mensen zijn die demonstreren, maar ook witte. Een breed gedragen onvrede met ongelijke behandeling.

‘Hoe kunnen we het momentum vasthouden als straks het leven weer op gang komt?’

Verhalen vanuit verschillende perspectieven over het al dan niet bestaan van racisme

Hoe apart deze parallel ook klinkt, ik voel de pijn en het ongemak van het gebroken glas.

Wat verstaan wij onder vrijheid? Ik lees het vooral als een verlangen naar het oude normaal.

Gezien deze virtuele Europese ervaring, baart de inhoud van die digitale ontmoeting misschien wat minder zorgen. Dat belooft wat voor de komende zomerconferenties in Zwitserland.

Wat is de hopeloosheid die we in leegte kunnen ervaren maar ook, welke hoop is er te vinden in leegte?

Anders dan gewoonlijk maar ze gaan door: de zomerconferenties in het internationale conferentiecentrum Caux in Zwitserland.