Halverwege de negentiende eeuw koos een kleine, maar groeiende groep Nederlanders ervoor niet weg te kijken voor de slavenzaak. Theatervoorstelling One Happy Kingdom vertelt het verhaal van één van hen, Guillaume Groen van Prinsterer, en de mislukkingen en twijfels waar zijn strijd mee gepaard ging. In een interactieve voorstelling komt ook de geschiedenis van Sint Maarten tot leven, waar de slavernijsysteem vijftien jaar voor de officiële afschaffing onklaar werd gemaakt. Een voorbeschouwing door Valika Smeulders.

Als een van de vijftig jeugdambassadeurs nam Emma Cirpka deel aan de conferentie: “Het oplossen van Europa’s onvoltooide zaken”. Het was voor haar een week vol interessante ontmoetingen en inzichten. "Ik dacht altijd dat ik nooit genoeg deed. Maar je kunt niet alles meteen veranderen. Het gaat in stappen." Lees hier haar verslag.

Merel Rumping, oprichter van de sociale onderneming LegBank, was panellid tijdens de conferentie Ethisch Leiderschap in Caux. Zij geeft haar visie op sociaal ondernemerschap en de economische waarde van waarden. 'Alleen het afvinken van MVO-lijstjes is niet genoeg.'

Wij zijn de burgers van vandaag en morgen,' zei de 17-jarige Kehkashan Basu, winnaar van de Internationale Kindervredesprijs in 2016. De uit de Verenigde Arabische Emiraten afkomstige Basu opende met deze uitspraak de vijfde editie van de conferentie Children as Actors for Transforming Society (CATS), afgelopen zomer in het internationale conferentiecentrum van Initiatives of Change in Zwitserland.

Als een van de vijftig jeugdambassadeurs nam Hanine Alnassar deel aan de conferentie: “Het oplossen van Europa’s onvoltooide zaken”. "Dit is een ervaring die ik voor het leven zal blijven koesteren." Lees meer in haar verslag.

Als zou blijken dat jij op mijn land woont, zou je me het land dan teruggeven? Een indringende vraag van een jonge Armeense vrouw uit de Syrische diaspora aan een geschokte Turks-Nederlandse generatiegenoot uit Transvaal, Den Haag. Ruim honderd jaar na de Armeense genocide (1915) wachten Armeniërs van de vierde generatie, zoals deze vrouw, nog steeds op een Turks Sorry. En, een ‘sorry’ kon ze krijgen.

Je levensverhaal is persoonlijk. Iets voor binnenshuis, voor familie hoogstens. Waarom zou je dat op een zaterdagmiddag voor een gehoor van ruim negentig mensen, vrienden en onbekenden, vertellen? De Surinaams-Nederlandse Lothy Bouwe-Day stelt de vraag en beantwoordt hem: omdat haar levensverhaal niet alleen van haar is. ‘Ik ben een nazaat van een grote familie. Mijn verhaal is dat van tal van Afro-Surinamers.’

Afgelopen maart waren vier vrouwen die elkaar 60 jaar kennen nog eenmaal bij elkaar in Uruguay voor een bijzonder weerzien. Zij leerden elkaar kennen in de jaren '50 via het werk van Morele Herbewapening (MH), de voorloper van wat nu Initiatives of Change (IofC) heet. Gedurende de kostbare dagen die ze samen in de hoofdstad Montevideo doorbrachten, hebben ze op een avond in een pizzarestaurant de afgelopen zes decennia de revue laten passeren. In dit verhaal neemt de Nederlandse Digna Hintzen, één van de vier, je graag mee in de geschiedenis van IofC in Latijns-Amerika aan de hand van de verhalen van deze vier vrouwen, die je links op de foto ziet.

Als Christina (40) na haar werk door het drukke verkeer naar huis is gefietst, zoekt ze steevast even de stilte op. 'Ik kan niet zomaar gaan zitten en stil zijn. Daarom heb ik een speciale hoek in huis met kaarsen, wierook en bloemen om te helpen de overgang naar de stilte maken.'

Twee jaar geleden kwamen bij een terreuraanslag van Al-Shabaab op de Garissa University College in Kenia 148 mensen om het leven. Nu werkt de universiteit hard om de gemeenschap te versterken en de relaties tussen christenen en moslims te verbeteren. IofC Afrika is gevraagd te helpen bij dit werk.