In 1961 hadden ze voor het laatst opgetreden in het conferentiecentrum van Initiatives of Change (IC) in Caux, Zwitserland. Afgelopen zomer waren ze terug, de Colwell Brothers en Herb Allen uit de Verenigde Staten. Ondanks hun leeftijd (tussen de 70 en 80) en hun grijze haren gaven ze een spetterende show tijdens de laatste conferentie van de zomer.

De reden van hun lange afwezigheid was de scheiding die zich in 1968 voltrokken had tussen het werk van Morele Herbewapening in de VS en Europa. In de VS ging het werk na 1968 door onder de naam Up With People, waarvan de Colwells en Herb Allen de muzikale kern vormden. (Rond 1975 was er een herstart van Morele Herbewapening in de VS.) Dat de Colwells en Allen deze zomer terugkwamen was te danken aan hun vriend uit die tijd, Maarten de Pous, van wie het persoonlijk verslag hieronder.

Voor velen in het publiek was de show die de Colwells en Herb Allen op 14 augustus gaven tijdens de conferentie ‘Vertrouwen en integriteit in de wereldeconomie’ een eerste kennismaking met deze virtuoze musici. Maar of men nu wel of niet van hen gehoord had, het publiek respondeerde enthousiast op de pakkende show die ze ten beste gaven en verleidde hen tot meerdere encore’s.

Steve, Paul en Ralph Colwell kwamen voor het eerst in Caux in 1953. Ze hadden toen al, als tieners die ‘country en western’ muziek maakten, een contract getekend met Columbia Records. In Caux nodigde Frank Buchman, de toenmalige leider van Morele Herbewapening (MH), hen uit om samen met een reizend team op te treden in verschillende landen. Dat deden ze samen met een andere talentvolle jonge musicus, Herb Allen, ook uit de VS, die al verbonden was met deze beweging. Sinds die tijd werden de Colwells en Herb Allen muzikale ambassadeurs voor een betere wereld, de eerste tien jaar met MH en sinds het midden van de jaren 60 met Up With People (UWP).UWP werd één van de langst lopende musicals ter wereld. Er zijn meer dan 20.000 jonge mensen bij betrokken geweest.

In 2007 kwam een boek uit waarin het verhaal van de Colwells en Allen is opgetekend: A song for the world door Frank McGee. Toen ik en ook anderen die betrokken zijn bij Initiatives of Change in Europa dit lazen, beseften we hoe weinig we wisten van de uitzonderlijke ervaringen van deze vier musici en van wat UWP allemaal gepresteerd had.

Het boek raakte mij bijzonder omdat ik vanaf 1959 negen jaar doorgebracht heb in de VS en actief betrokken ben geweest bij het ontstaan van Up With People. Na lezing werd de hoop in mij geboren dat de Colwells en Herb Allen op een goede dag terug zouden komen in Caux.

Toen mijn vrouw Lis en ik tijdens een bezoek aan de VS afgelopen september Ralph Colwell ontmoetten, vroeg ik hem wat hij vond van een mogelijk bezoek aan Caux. Hij reageerde positief. Zeven weken later was er een officiële uitnodiging van veertig mensen die in verschillende landen betrokken zijn bij het werk van IC aan de Colwells, Herb Allen en hun echtgenotes om Caux te bezoeken met als doel om ‘te herdenken en te vieren hoeveel zij gedurende meer dan vijftig jaar hebben bijgedragen om de wereld tot een betere plek te maken’.

Tegen het einde van het twee uur durende concert zongen de Colwells het openingslied van de show Up with People. Ruim dertig alumni van UWP kwamen naar voren en zongen mee op het podium. Ik was persoonlijk erg ontroerd door het lied 'Where the roads come together' vanwege de symbolische betekenis van dat moment. De eerder genoemde scheiding van de jaren 60 was namelijk niet zonder pijn en moeite verlopen.

De tijd samen in Caux was er een van hernieuwde vriendschap, dankbaarheid voor onze gezamenlijke erfenis en een gevoel van saamhorigheid vanwege onze inzet om te werken voor een betere wereld. Voor velen was het ook een helende ervaring.

Een van de Colwells schreef na afloop: ‘Ofschoon we niet meer officieel UWP vertegenwoordigen, hoop ik dat we erin geslaagd zijn het publiek een idee te geven van wat wij geprobeerd hebben te doen met ons leven, stevig geworteld in wat we geleerd hebben in Caux en in de wereld in die eerste vormende jaren.’

Maarten de Pous

Dit artikel verscheen ook in Ander Nieuws september / oktober 2010