Hoe houd je als mensenrechtenactivist je inzet voor vredesinitiatieven op termijn vol? En hoe verhoudt je inspanning voor deze vaak boeiende-en-vermoeiende zaak zich tot de zorg voor jezelf?

Identificeer ik me als zwart of wit? Deze vraag moet ik beantwoorden als ik me opgeef voor een Keti Koti tafel, die op 1 juli wordt gehouden in het Theater aan het Spui in Den Haag. De tafel is onderdeel van een tweedaags theaterfestival dat de afschaffing van de slavernij herdenkt en viert. Bij een Keti Koti tafel herdenken mensen tijdens een maaltijd omgeven met rituelen en gezang gezamenlijk de slavernij, en gaan met elkaar in gesprek over een bepaald thema. Initiatives of Change is een van de mede-organisatoren van het festival.

Wonden uit het verleden die onbesproken blijven, worden overgedragen op volgende generaties. Om die wonden de kans te geven te helen, dienen ze tenminste uitgesproken te worden. Met dit in gedachten vertelden mensenrechtenactivisten uit landen als Rwanda, Bangladesh en Soedan in het centrum van IofC in Den Haag hoe zij proberen om te gaan met grove mensenrechtenschendingen en de geschiedenis van hun landen van herkomst.

Klimaatverandering is een realiteit die zich elke dag aan ons opdringt. Kirsten van Reisen is één van de vele mensen die zichzelf de vraag stellen hoe ze op een concrete manier bij kunnen dragen om klimaatverandering te keren. Toen zij hoorde over het project van Ecosystem Restoration Camps (ERC) in Spanje, bedacht ze zich geen moment en gaf ze zich op om samen met een team van vrijwilligers een sterk uitgeput stuk land in Spanje te herstellen. Op 29 mei vertelde ze haar verhaal in het centrum van Initiatives of Change Nederland samen met ERC's directeur Pieter van der Gaag.

De herijking van waarden in een nieuwe tijd is misschien wel het dilemma van dit moment. Hoe geven we vorm en inhoud aan het gesprek daarover?

Eind maart organiseerde Initiatives of Change Engeland (IofC UK) het jaarlijkse fellowship weekend. Een weekend waarin het netwerk van Initiatives of Change bij elkaar komt om op de hoogte te blijven, elkaar te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Bovendien is het een kans om je te verdiepen in het gedachtegoed van IofC. Elly Stigter nam deel en maakte kennis met het Engelse team en hun werkzaamheden.

Waarom hebben maar 18% van de jongeren gestemd tijdens de vorige Europese verkiezingen? En hoe kan ik dat veranderen? Deze vragen leidden voor rechtenstudent Hanine Al-Nassar na haar tijd in Caux in 2017 tot de oprichting van stichting Voortegen, een initiatief om jongeren naar de stembus te krijgen bij de komende Europese verkiezingen in mei.

Vreemdelingenhaat en nationalisme nemen in de hele wereld toe. Dit was ook het geval in de jaren ’30 van de vorige eeuw en dat baart veel mensen zorgen vandaag de dag. Zo ook oud-politicus en politiek activist Roel van Duijn, bekend als oprichter van de Provo en de Kabouterbeweging. Op 28 februari besprak hij zijn recent verschenen boek ‘Een zoon voor de Führer, de nazi-utopie van Julia Op ten Noort’ in het centrum van Initiatives of Change in Den Haag.

Van 26 tot 31 januari verzamelden zich zo’n 130 IofC-vertegenwoordigers vanuit 42 landen in Panchgani, India. Onder de titel ‘Breaking Barriers and Building Trust’ wisselden zij in steeds andere samenstellingen gedachten en ideeën uit over concrete projecten. Want hoe doe je dat, vertrouwen bouwen, in een wereld die zich lijkt te bewegen van mondialisering naar ‘tribalism’, zoals Rajmohan Ghandi (de kleinzoon van) het treffend uitdrukte. Landen trekken zich terug op eigen erf en plaatsen hekken op hun grenzen uit wantrouwen tegen de wereld om hen heen. Die trend staat haaks op de uitdaging die alle landsgrenzen overstijgt: de klimaatverstoring.

Van 14 tot 18 januari 2019 kwam een groep van 15 IofC-trainers, denkers en ‘practitioners’ samen in Londen. Zij waren daar op uitnodiging van de International Council van IofC om handen en voeten te geven aan een gezamenlijk internationaal programma. De super diverse groep bestond uit vrouwen en mannen vanuit Afrika (Zuid-Soedan, Nigeria, Somalië), Australië (Melbourne), Europa (Engeland, Oekraïne, Roemenië, Zweden, Nederland) en Noord-Amerika (Richmond). Een deelnemer uit Syrië was vijf dagen lang aanwezig via Skype. Er was een stoel voor haar gereserveerd waarop een mobiele telefoon stond geïnstalleerd zodat zij er constant, en bewonderingswaardig geduldig, bij aanwezig kon zijn. Vanwege visa problemen misten de deelnemers uit Kenia en Vietnam.