Waarom ga ik naar Caux, al jaren en jaren? Om deel te nemen aan een conferentie, om nieuwe mensen te ontmoeten, deel te nemen aan het wereldgebruis, maar dan op kleine schaal en zonder ernstige bedreigingen. Dat is het grote-mensen-antwoord. Politiek correct, zoals dat heet. Maar diep in mij weet ik dat dit bijzaak is: ik ga naar Caux om mijn vrienden en vriendinnen weer te zien en bij te praten. Het zijn voor mij vaak vrienden met wie het contact de twintig jaren overstijgt, zelfs vrienden met wie ik mijn hele leven optrek! Van over de hele wereld.

Sinds 1999 heeft Initiatives of Change een Internationale Raad die zich met het wereldwijde beleid bezig houdt. Een nieuw lid van deze raad is de Australiër Mike Brown. Hier kijkt hij terug op vier decennia betrokkenheid bij MH/IC. En hij kijkt vooruit naar de plannen om een internationale leefgemeenschap in India te creëren.

Een paar maanden geleden hoorde ik van een weekeinde meditatief verblijven in een klooster samen met andere mensen die betrokken zijn bij IC.

Iemand vroeg me: 'Waar ben je mee bezig?' Ja, dat denk ik ook wel eens als ik door regen en met windkracht 8 naar het ziekenhuis in Amsterdam fiets, zo'n 25 minuten, waar ik nu al bijna 11 jaar mijn werkplek heb als gastvrouw.

In Nederland verandert onze samenleving met de binnenkomst van vele nationaliteiten. Ik ben oer Hollands, van voor de oorlog, opgevoed met vaderlandse liederen, trots op onze geschiedenis en op het Christelijk cultuurgoed van Europa.

Van beroep ben ik tandarts. Toen ik zes jaar geleden een praktijk overnam, koos ik er bewust één met weinig patiënten. Dat gaf me de ruimte om tijd te nemen voor de mensen. Zo had ik het gevoel goede hulp en veel service te kunnen bieden.

Een bijna 93 jarige schrijft over hoe het is om oud te worden.

Rotterdam is de mooiste stad van de wereld. Vergeet Londen, New York, Hong Kong of Parijs. Het is er vast fantastisch toeven, maar nooit zo goed als hier. En hoewel Rotterdam op wereldschaal gezien slechts een middel-grote stad is, bezit het met de grootste haven van de wereld ook de hartslag, de zindering en, toegegeven, de problemen van een echte metropool.

Op de voorpagina van het tijdschrift voor verpleegkundigen 'Nursing' staat: 'Ouderen: alleen en vaak eenzaam'. Zelf ben ik een oudere, een drukke werkkring ligt al weer enkele jaren achter me.

In juli hadden mijn man en ik de kans met Chinese vrienden enkele steden in het oosten van China te bezoeken. Wij hadden het gevoel in een andere wereld terecht te komen. De enorme uitgestrektheid maakt het verschil tussen bijv. het noorden, aan de grens met Rusland, en het zuiden, met een tropisch klimaat, nog groter.